Kwestionariusz dotyczący dobrego samopoczucia
Kwestionariusz dotyczący dobrostanu online zawierał skale mierzące wszystkie różne komponenty dobrostanu, objawy złego samopoczucia i pytania socjodemograficzne. Wszystkie skale były podawane w języku szwedzkim. Skale, które nie były dostępne w języku szwedzkim, zostały przetłumaczone z angielskiego na szwedzki przy użyciu metody tłumaczenia wstecznego84. Jeden dwujęzyczny tłumacz przetłumaczył skale na szwedzki, a inny niezależny tłumacz dwujęzyczny przetłumaczył skale na angielski. Wersje skal z tłumaczeniem wstecznym zostały porównane przez pierwszego autora badania z wersjami oryginalnymi, aby zapewnić równoważność koncepcyjną. W tabeli 1 podsumowano wszystkie skale zawarte w kwestionariuszu dobrostanu i przedstawiono dane o ich rzetelności w bieżącej próbie. Satysfakcja życiowa Skala satysfakcji z życia (SWLS) 85 została wykorzystana do zmierzenia, jak uczestnicy oceniają swoje życie jako całość. Skala składa się z pięciu pozycji (np. „Jestem zadowolony ze swojego życia”), które są oceniane w skali od 1 (zdecydowanie się nie zgadzam) do 7 (zdecydowanie się zgadzam). Całkowity wynik oblicza się, sumując wszystkie pięć pozycji z wyższymi wynikami wskazującymi na wyższą satysfakcję z życia. Skala ta została użyta, ponieważ jest to najczęściej stosowana skala do pomiaru satysfakcji z życia i wykazuje dobre właściwości psychometryczne z alfa (α) Cronbacha w zakresie od 0,79 do 0,8986,87. Ocena psychometryczna szwedzkiej wersji skali na ogólnopolskiej próbie studentów uniwersytetów wykazała dobrą rzetelność (α = 0,88) i potwierdziła model jednowymiarowy88. Zadowolenie domeny Skala jakości życia (BBQ) 89 firmy Brunnsviken została wykorzystana do pomiaru zadowolenia uczestników z różnych dziedzin życia. Skala składa się z 12 pozycji obejmujących sześć dziedzin życia (czas wolny, spojrzenie na życie, kreatywność, nauka, przyjaciele i przyjaźń, spojrzenie na siebie). Uczestnicy oceniają wagę (np. „Mój czas wolny jest ważny dla jakości mojego życia”) i satysfakcji (np. „Jestem zadowolony z wolnego czasu: mam możliwość robienia tego, co chcę, aby się zrelaksować i dobrze się bawić) ”) Z każdą domeną w skali od 0 (zupełnie się nie zgadzam) do 4 (zgadzam się całkowicie). Aby uzyskać łączny wynik, najpierw mnoży się ocenę satysfakcji i ważności dla każdej domeny, a następnie sumuje się sześć produktów. Zastosowano tę skalę, ponieważ jest to krótka, ogólnodostępna skala, sprawdzona zarówno w próbach klinicznych, jak i nieklinicznych, która wykazała dobre właściwości psychometryczne w próbie szwedzkiej (α = 0,76) 89. Pozytywny i negatywny wpływ Dwa afektywne komponenty HWB mierzono trzema różnymi skalami. Zastosowano zestawienie pozytywnych i negatywnych afektów (PANAS) 90, ponieważ jest to jedna z najlepiej sprawdzonych i często używanych skal do pomiaru afektu w naukach psychologicznych o odpowiednich właściwościach psychometrycznych91. Składa się z 20 pozycji z 10 pozycjami mierzącymi pozytywny wpływ (np. Zainteresowany, dumny, zainspirowany) i 10 pozycji mierzących negatywny wpływ (np. Zdenerwowany, wrodzy, zawstydzony). Uczestnicy zostali poproszeni o ocenę, w jakim stopniu doświadczyli każdego z uczuć w ciągu ostatnich 24 godzin w skali od 1 (bardzo nieznacznie lub wcale) do 5 (skrajnie). Pozycje pozytywnego i negatywnego wpływu zostały zsumowane w celu uzyskania, odpowiednio, podskali pozytywnego wpływu (PANAS_PA) i negatywnej podskali afektu (PANAS_NA). Szwedzkie wersje podskal wykazały dobrą rzetelność (αPA w zakresie od 0,82 do 0,87 i αNE w zakresie od 0,85 do 0,86) 92,93. Do pomiaru szerszego zakresu afektu włączono zmodyfikowaną Skalę Emocji Różnicowych (mDES) 55. Skala składa się z 20 kategorii afektu, 10 do pomiaru pozytywnego afektu (np. Rozbawienie, wdzięczność, miłość) i 10 do pomiaru negatywnego afektu (np. Pogarda, wstręt, nienawiść). Każda kategoria jest opisana trzema przymiotnikami (np. Wdzięczny, doceniający lub wdzięczny), a uczestnicy oceniali największą ilość, jakiej doświadczyli w ciągu ostatnich 24 godzin na skali od 0 („W ogóle nie doświadczyłem żadnego z tych uczuć ”) Do 4 („ Jedno lub więcej takich uczuć przeżywałem bardzo często ”). Podskala pozytywnego wpływu (mDES_PA) i podskala negatywnego wpływu (mDES_NA) zostały otrzymane poprzez obliczenie średniego wyniku odpowiednio z 10 kategorii pozytywnych i 10 negatywnych kategorii. We wcześniejszych badaniach skale wykazały dobrą rzetelność (αPA w zakresie od 0,93 do 0,94, a dla αNA w zakresie od 0,85 do 0,86) 94,95. Podobnie jak w przypadku Lee i wsp.17, dodano dodatkowe pozycje, aby zapewnić pomiar zarówno wysokiego, jak i niskiego pobudzenia (pozytywnego i negatywnego) oraz umożliwić badanie korelacji między pozytywnym afektem niskiego pobudzenia a PoMS. Dlatego pozycje z 12-punktowej skali okrążenia afektu (12-PAC) 96 zostały włączone do reprezentacji czterech różnych kwadrantów kompleksu afektu: silnie pobudzający pozytywny afekt (12-PAC_HPA; podekscytowany, entuzjastyczny, energiczny, podekscytowany), niski -obudzenie pozytywny wpływ 12-PAC_LPA; (dojałmużna, spokojny, spokojny, zrelaksowany), silnie pobudzający negatywny afekt (12-PAC_HNA; nerwowy, lękliwy, zdenerwowany, niespokojny) i niski pobudzający negatywny afekt (12-PAC_LNA; smutny, przygnębiony, senny, zmęczony). Uczestnicy oceniali, w jakim stopniu doświadczali każdego z tych uczuć w ciągu ostatnich 24 godzin w skali od 1 (wcale) do 5 (skrajnie). Obliczono średnie wyniki dla każdej podskali. W Lee i wsp. 17 podobne podskale wykazały akceptowalną rzetelność (αHPA = 0,80, αLPA = 0,80, αHNA = 0,85, αLNA = 0,67). Dobrobyt eudajmonistyczny Spośród kilku istniejących skal mierzących EWB wykorzystano Flourishing Scale (FS) 78, ponieważ zamiast zajmować się konkretną konceptualizacją EWB, łączy ona różne konceptualizacje i została specjalnie stworzona, aby uzupełnić SWB. Skala składa się z 8 pozycji i mierzy ważne aspekty optymalnego funkcjonowania uważane za kluczowe dla EWB, w tym cel i znaczenie (np. „Prowadzę celowe i sensowne życie”). Uczestnicy oceniają, w jakim stopniu zgadzają się z każdą pozycją na skali od 1 (zdecydowanie się nie zgadzają) do 7 (zdecydowanie się zgadzają). Całkowity wynik oblicza się przez zsumowanie odpowiedzi na każdą pozycję z wyższymi wynikami wskazującymi na bardziej optymalne funkcjonowanie. Wykazano, że skala jest jednowymiarowa i wykazuje dobre właściwości psychometryczne (α w zakresie od 0,87 do 0,89) 97. Wykazano również dobrą rzetelność szwedzkiej wersji skali (α = 0,87) 98. Święty spokój Skala spokoju umysłu (PoMS) 17 została wykorzystana do zmierzenia, jak często uczestnicy doświadczają wewnętrznego spokoju i harmonii w swoim codziennym życiu. Oryginalna skala składa się z 7 pozycji (np. „Mam spokój i harmonię w moim umyśle”), z których dwie pozycje są punktowane w odwrotnej kolejności (np. „Trudno mi się uspokoić”). Pozycje są oceniane w skali od 1 (wcale) do 5 (cały czas), a średnia wyników pozycji odzwierciedla ogólną miarę spokoju ducha. Chociaż PoMS został pierwotnie opracowany do pomiaru dobrostanu w kulturze chińskiej, Lee i wsp. 17 wykazali, że jest to trafna i wiarygodna miara również w próbie zachodniej (Europejczycy). Jednakże, ponieważ w próbie amerykańskiej dwie pozycje zakodowane odwrotnie, załadowane na oddzielny czynnik, autorzy wykluczyli te dwie pozycje i zamiast tego zastosowali pięciopozycyjny PoMS (α = 0,90). Oceniliśmy strukturę czynnikową szwedzkiej wersji skali na pilotażowej próbie 140 szwedzkich studentów (54 mężczyzn, 86 kobiet; Mage = 25,30, SDage = 6,72, zakres = 19–59 lat). Potwierdzająca analiza czynnikowa (przy użyciu funkcji lavaana w R99) wykazała, że rozwiązanie dwuczynnikowe jest lepiej dopasowane (χ2 = 21,70, df = 13, p = 0,060, RMSEA = 0,07, CFI = 0,98, SRMR = 0,03, AIC = 2505,24 ) niż rozwiązanie jednoczynnikowe (χ2 = 27,57, df = 14, p = 0,016, RMSEA = 0,08, CFI = 0,97, SRMR = 0,04, AIC = 2509,15). Dlatego w kolejnych analizach wykorzystaliśmy pięciopunktowy PoMS. Jednak, aby umożliwić porównanie z Lee i wsp.17, przedstawiamy rzetelność, statystyki opisowe i korelacje z innymi miarami dobrostanu zarówno dla pięcio-, jak i siedmiopunktowego PoMS. Powtórzyliśmy również analizy wielopoziomowe przy użyciu siedmiopozycyjnego PoMS, a wyniki były zasadniczo takie same, jak te uzyskane przy użyciu pięciopozycyjnego PoMS. Depresja Do pomiaru objawów depresji wykorzystano moduł dotyczący depresji Kwestionariusza Zdrowia Pacjenta (PHQ-9) 100. Krótka 9-punktowa skala oparta jest na kryteriach diagnostycznych z Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM-5) 101 i jest stosowana zarówno w badaniach naukowych, jak i praktyce klinicznej. Uczestnicy oceniają, jak często w ciągu ostatnich dwóch tygodni każdy z objawów (np. „Małe zainteresowanie lub przyjemność z robienia rzeczy”) przeszkadzał im w skali od 0 (wcale) do 3 (prawie codziennie). Całkowity wynik uzyskuje się przez zsumowanie ocen dla każdej pozycji, a punkty odcięcia 5, 10, 15 i 20 reprezentują odpowiednio łagodną, umiarkowaną, umiarkowanie ciężką i ciężką depresję. Jest to szeroko stosowany instrument przesiewowy depresji z otwartym dostępem, wykazujący dobre właściwości psychometryczne (α = 0,87) w populacji ogólnej (tj. Nieklinicznej) 102. Niepokój Do pomiaru objawów lęku zastosowano Skalę Ogólnych Zaburzeń Lękowych (GAD-7) 103. Skala 7-punktowa oparta jest na najważniejszych cechach kryteriów diagnostycznych A, B i C dla zespołu lęku uogólnionego z DSM-5101. Uczestnicy oceniają, jak często w ciągu ostatnich dwóch tygodni każdy z objawów (np. „Zbyt duże zamartwianie się różnymi rzeczami”) przeszkadzał im w skali od 0 (wcale) do 3 (prawie codziennie). Wyniki dla każdej pozycji są sumowane, aby uzyskać łączny wynik, przy czym 5, 10 i 15 oznacza odpowiednio lęk łagodny, umiarkowany i silny. Skala wykazała dobre właściwości psychometryczne (α = 0,89) w populacji ogólnej (tj. Nieklinicznej) 104. Dodatkowe środki Oprócz dobrego samopoczucia psychicznego uczestnicy odpowiadali również na pytania dotyczące ich samopoczucia fizycznego, złego samopoczucia fizycznego i subiektywnej jakości snu. Ponieważ obecne badanie koncentrowało się na dobrostanie psychicznym, dane te nie były uwzględnione w analizach.
0 Comments
Wyniki
Statystyki opisowe miar dobrostanu W tabeli 1 podsumowano statystyki opisowe niestandaryzowanej średniej lub sumarycznej punktacji dla każdej skali dobrostanu. Wyniki uzyskane w bieżącej próbie dobrze odpowiadają ustalonym normom lub średnim wynikom opublikowanym w literaturze dla zdrowych młodszych dorosłych. Jako takie, wyniki są zgodne z wcześniejszymi badaniami. Tabela 1 Wiarygodność i statystyki opisowe miar dobrostanu i złego samopoczucia. Pełnowymiarowa tabela Współzależności między miarami dobrostanu Tabela 2 przedstawia korelacje Spearmana rzędu zerowego między skalami dobrostanu. Dla ułatwienia interpretacji zostały one obliczone przy użyciu niestandaryzowanej sumy lub średnich wyników skal dobrostanu. Wszystkie korelacje były w oczekiwanym kierunku. Najwyższe korelacje (> 0,8) wystąpiły między skalami mierzącymi ten sam konstrukt, tj. Pozytywny i / lub negatywny wpływ. Z tego powodu do kolejnych analiz stworzono złożoną miarę budzenia afektu pozytywnego (PA) i afektu negatywnego (NA) (szczegółowy opis patrz Analizy statystyczne). Jak widać z tabeli, Skala Pokoju Umysłu (PoMS) nie była istotnie skorelowana z pozytywnym afektem niskiego pobudzenia (12-PAC_LPA), co wskazuje, że te dwa aspekty dobrostanu są odrębnymi konstrukcjami. Tabela 2 Korelacje rzędu zerowego między miarami dobrostanu (N = 44). Pełnowymiarowa tabela Modele wielopoziomowe przewidujące wpływ snu na podstawie miar dobrostanu We wszystkich przypadkach pomiaru średnio 0,25 (SD = 0,57) pozytywnych afektów i 0,48 (SD = 0,78) negatywnych afektów wyrażano w raporcie ze snu. Samoocena uczestników ujawniła, że średni wynik pozytywnego afektu we śnie wynosił 1,02 (SD = 0,98), a średni wynik negatywnego afektu we śnie wyniósł 0,69 (SD = 0,73). Wyniki modeli wielopoziomowych dotyczące związku między miarami dobrostanu po przebudzeniu a wpływem na sen przedstawiono w tabelach 3–6. Jak widać, kontrolując wszystkie inne zmienne, PoMS była jedyną miarą pozwalającą przewidzieć pozytywny wpływ w raportach o snach, podczas gdy skala mierząca objawy lęku (GAD-7) była jedyną miarą przewidującą negatywny wpływ w raportach snów. Jeśli chodzi o samoocenę afektu sennego, przy kontrolowaniu wszystkich pozostałych zmiennych tylko skala mierząca objawy lęku (GAD-7) przewidywała oceny negatywnego afektu w snach. Jedynie w celach ilustracyjnych i w celu wizualizacji głównych wyników, średnia liczba pozytywnych i negatywnych afektów przypadających na raport snu jest wyświetlana dla uczestników podzielonych na grupy o niskim i wysokim PoM przy użyciu mediany podziału na PoMS (patrz rys. 1) i na grupy o niskim vs wysoki lęk przy użyciu wartości odcięcia 5 (ponieważ ta wartość jest używana do rozróżnienia między brakiem lęku a lękiem łagodnym lub cięższym) w GAD-7 (patrz ryc. 2). Abstrakcyjny
Zakłada się, że budzenie dobrego samopoczucia psychicznego jest ściśle związane ze snem i afektywną treścią snów. Jednak badania empiryczne są skąpe i koncentrują się głównie na złym samopoczuciu poprzez badanie snów osób z psychopatologią. Zbadaliśmy związek między dobrostanem po przebudzeniu a wpływem snu, mierząc nie tylko objawy złego samopoczucia, ale także różne typy i składniki dobrego samopoczucia. Co ważne, jest to pierwszy raz, gdy spokój ducha został zbadany jako odrębny aspekt dobrego samopoczucia w zachodniej próbce oraz w odniesieniu do treści snów. Zdrowi uczestnicy wypełniali kwestionariusz dotyczący dobrostanu, a następnie sporządzali codziennie trzytygodniowy dziennik snów i oceniali wpływ snów. Analizy wielopoziomowe wykazały, że spokój ducha był powiązany z pozytywnym wpływem na sen, podczas gdy objawy lęku były powiązane z negatywnym wpływem na sen. Co więcej, miary dotyczące przebudzenia były lepiej związane z afektem wyrażanym w raportach snów, a nie z samooceną uczestników dotyczącą tego zjawiska. Sugerujemy, że podczas gdy lęk może odzwierciedlać rozregulowanie afektu podczas czuwania i śnienia, spokój ducha odzwierciedla wzmocnioną regulację afektu w obu stanach świadomości. Dlatego raporty snów mogą służyć jako wskaźniki zdrowia psychicznego. Wreszcie, nasze badanie pokazuje, że spokój ducha uzupełnia istniejące konceptualizacje i miary dobrostanu. Wprowadzenie Chociaż coraz częściej uznaje się, że sen jest ściśle powiązany z dobrostanem psychicznym na jawie1,2,3,4, związek między snami (lub snami) a dobrostanem jest nadal w dużej mierze nieznany. Sny są subiektywnymi doświadczeniami, które pojawiają się podczas snu, a śnienie jest procesem ich posiadania. Ponieważ do doświadczeń sennych nie można uzyskać bezpośredniego dostępu, możliwe jest tylko badanie snów, które są przywoływane i relacjonowane w stanie przebudzenia (tj. Dane w postaci narracyjnych raportów snów lub ocen różnych aspektów doświadczenia sennego są gromadzone w celu zbadania zjawiska snów i śnienia). W praktyce klinicznej doświadczenia snów od dawna uważane są za markery zdrowia psychicznego5. Kilka aktualnych teorii zakłada, że doświadczenia senne, zwłaszcza doświadczenia afektywne, nie tylko odzwierciedlają6,7, ale także wpływają na nie8,9 i same wpływają na samopoczucie na jawie10,11,12,13,14. Jednak badania empiryczne skupiały się głównie na złym samopoczuciu, badając sny osób z objawami psychopatologii. Ale dobre samopoczucie to nie tylko brak objawów złego samopoczucia15,16 i dlatego nie możemy wyciągać wniosków dotyczących dobrego samopoczucia na podstawie badań psychopatologii. Badania naukowe nad dobrostanem rozwinęły się szybko i obecnie wyróżnia się kilka różnych typów i składników dobrostanu. Tylko w nielicznych badaniach zbadano związek między dobrostanem, jak jest to konceptualizowane w nauce o dobrostanie, a treścią snów. Ponadto wschodnie konceptualizacje dobrostanu, takie jak spokój ducha17, są często pomijane w badaniach nad dobrostanem i nie są uwzględniane w badaniach snów, chociaż mogą one stanowić ważny aspekt dobrostanu również w kulturach zachodnich. Tutaj integrujemy dwie różne dziedziny badań - badanie dobrostanu i snów - i badamy związek między dobrostanem na jawie a wpływem na sen, mierząc nie tylko objawy złego samopoczucia, ale także dobrostanu, zgodnie z konceptualizacją w nauce o zdrowiu. -istota. Co więcej, jest to pierwsze badanie, które dotyczy spokoju umysłu na zachodniej próbie w ramach kompleksowych ram dotyczących dobrostanu i treści snów. Dobre samopoczucie to złożony, wieloaspektowy konstrukt. W nauce o dobrostanie rozróżnia się dwa różne rodzaje dobrostanu - dobrostan hedoniczny i dobrostan eudajmonistyczny18 por. 19,20. Pojęcie dobrostanu hedonicznego (HWB) jest zazwyczaj operacjonalizowane jako subiektywne samopoczucie21,22 składające się z dwóch komponentów afektywnych (pozytywny, negatywny) i dwóch poznawczych (zadowolenie z życia, satysfakcja z domeny) 23,24. Zatem dobrostan w tej konceptualizacji oznacza doświadczanie wysokiego poziomu pozytywnego afektu, niskiego poziomu negatywnego afektu oraz ocenianie siebie w celu zadowolenia z życia jako całości, a także z różnych dziedzin życia (np. Związki, praca, zdrowie) . Pojęcie eudajmonicznego dobrostanu (EWB) odnosi się do optymalnego funkcjonowania, dążenia do doskonałości, która przyczynia się do rozwoju osobistego i realizacji własnego potencjału jako istoty ludzkiej25,26. Konceptualizacje i operacjonalizacje EWB różnią się znacznie, ale znaczenie i cel życia są kluczowe dla prawie wszystkich różnych podejść25,27. Te konceptualizacje dobrobytu zostały w większości rozwinięte w kulturach zachodnich. Filozofia Wschodu (tj. Konfucjanizm, buddyzm, hinduizm i taoizm) oraz ostatnie badania empiryczne przeprowadzone w krajach wschodnich sugerują, że wewnętrzny pokój i harmonia mają kluczowe znaczenie dla dobrego samopoczucia17,28,29,30. Lee i wsp. 17 opracowali konstrukcję spokój umysłu (PoM) i Skalę Pokoju Umysłu (PoMS) do pomiaru tej formydobrobyt w kulturze chińskiej. Autorzy stwierdzili, że PoMS jest dodatnio skorelowane z miarami satysfakcji z życia i pozytywnego afektu, a ujemnie skorelowane z miarami negatywnego afektu, depresji i lęku. PoMS przewidział również miary złego samopoczucia (tj. Lęku, depresji) poza konwencjonalnymi miarami HWB. Autorzy porównują PoM do pozytywnego afektu niskiego pobudzenia, ale argumentują, że jest on jednak różny i odzwierciedla „bardziej złożony i zrównoważony stan umysłu” (s. 587) niż pozytywny afekt o niskim pobudzeniu. Chociaż ludzie w kulturach zachodnich również kojarzą dobre samopoczucie z wewnętrznym spokojem i harmonią31,32,33, podjęto niewielki wysiłek, aby uwzględnić te podejścia w badaniach nad dobrostanem34,35. PoM jako taki nie był badany jako część kompleksowych ram dobrobytu społeczeństw zachodnich. W populacjach klinicznych istnieje wiele dowodów na to, że stan złego samopoczucia na jawie jest powiązany z wpływem na sen (tutaj termin afekt jest używany w odniesieniu do subiektywnego doświadczenia emocji i nastrojów, tj. Uczuć36). Osoby z różnymi zaburzeniami psychicznymi (np. Lękiem, depresją), zaburzeniami snu i problemami z zachowaniem zdrowotnym zgłaszają więcej koszmarów8,37,38 i ogólnie negatywnie stonowanych snów39. Co ciekawe, wykazano, że zmniejszenie objawów depresyjnych w wyniku leczenia przeciwdepresyjnego towarzyszy odpowiedniej zmianie afektu we śnie40,41. Jednak duża część dowodów pochodzi z badań epidemiologicznych lub opartych na ankietach (a nie z badań, w których poproszono ludzi o ocenę lub opisanie swoich snów natychmiast po przebudzeniu). Wiarygodność wyników uzyskanych za pomocą takich metod może być kwestionowana, ponieważ mierzono raczej oceny poznawcze ludzi lub przekonania dotyczące ich doświadczeń sennych, a nie rzeczywiste (przypomniane i zgłoszone) doświadczenia senne42,43. W populacjach nieklinicznych badania nad związkiem między jawnym złym samopoczuciem a wpływem na sen są rzadkie i niespójne. Niektóre badania wykazały, że osoby z lękowymi i depresyjnymi stanami nastroju oceniają swoje sny jako bardziej nieprzyjemne, zgłaszają częstsze nieprzyjemne sny44 i wyrażają więcej negatywnych emocji w raportach snów45. Zgodnie z tymi ustaleniami wykazano również, że osoby z wyższymi wynikami w zakresie lęku - cechy i neurotyzmu, jak również z objawami ogólnej psychopatologii, wyrażają bardziej negatywne emocje w swoich raportach snów46. W innych badaniach nie udało się wykazać znaczących związków między afektem snu a lękiem, objawami psychopatologii ogólnej lub depresji47,48,49,50. Związek między samopoczuciem na jawie a wpływem na sen został zbadany tylko w kilku badaniach51,52,53. W badaniach tych mierzono jedynie HWB lub niektóre z jego składników (pozytywny i negatywny wpływ i / lub zadowolenie z życia). Ponadto wyniki tych badań są sprzeczne. Na przykład, podczas gdy Gilchrist i wsp. 51 donosili o negatywnym związku między satysfakcją z życia a ocenami negatywnego wpływu na sen, St-Onge i wsp. 53 nie wykryli żadnych istotnych związków między satysfakcją z życia a oceną (pozytywnego lub negatywnego) afektu. w snach. Ponadto, podczas gdy stwierdzono, że afekt stanu czuwania (tj. Codzienny nastrój) odpowiada odpowiedniemu wpływowi na sen (tj. Im bardziej pozytywny nastrój przed snem, tym bardziej pozytywny wpływ na sen) 51,52,54, pozytywna i negatywna emocjonalność cecha jawy nie stwierdzono korelacji z afektem sennym51. Jak dotąd żadne badania nie badały, w jaki sposób EWB lub PoM są powiązane z wpływem na sen. Podsumowując, w populacjach nieklinicznych badania nad związkiem między wpływem snu a chorobą i samopoczuciem na jawie są ograniczone, a wyniki niespójne. Co więcej, różne aspekty złego samopoczucia i złego samopoczucia nie zostały zbadane w ramach jednej struktury. Dlatego w niniejszym badaniu zbadaliśmy związek między dobrostanem na jawie a wpływem na sen w kompleksowych ramach, uwzględniając pomiary zarówno złego samopoczucia (tj. Objawów depresji i lęku), jak i dobrego samopoczucia (tj. Zadowolenia z życia, satysfakcja z domeny, pozytywny wpływ, negatywny wpływ, eudajmoniczne samopoczucie, spokój). W szczególności naszym celem było zbadanie, które aspekty budzenia złego samopoczucia i dobrego samopoczucia są związane z afektywną treścią kolejnych snów. Ze względu na niewielką liczbę i sprzeczny charakter badań na ten temat, niniejsze opracowanie miało głównie charakter eksploracyjny. Jednak na podstawie istniejących badań spodziewaliśmy się, że wyższy poziom dobrego samopoczucia po przebudzeniu będzie powiązany z bardziej pozytywnymi i mniej negatywnymi ocenami wpływu snów, a wyższe poziomy złego samopoczucia na jawie będą wiązały się z bardziej negatywnymi i mniej pozytywnymi ocenami wpływu snów. . Zdrowi uczestnicy wypełniali kwestionariusz dotyczący dobrostanu, a następnie dziennik snów w ciągu kolejnych trzech tygodni (tj. 21 dni), w którym opisywali wszystkie swoje sny i oceniali wpływ, jakiego doświadczyli w poprzednim śnie, używając zmodyfikował Różnicową Skalę Emocji55. Oprócz samooceny wpływu snu, pisemne raporty ze snów były analizowane merytorycznie przez dwóch niezależnych sędziów przy użyciu tej samej skali (określanej jako oceny zewnętrzne). Użyliśmy zarówno samooceny, jak i oceny zewnętrznej wpływu snu, ponieważ w poprzednich badaniach stosowano jedną lub drugą metodę pomiaru, co może być jedną z przyczyn istniejących rozbieżności w wynikach56,57,58,59. Ponieważ dzienne oceny wpływu snu (N = 552, M = 12,55, SD = 5,72) były zagnieżdżone w osobnikach (N = 44), przeprowadzono wielopoziomowe modele regresji, w których pomiary dobrostanu i złego samopoczucia przewidzieć samoocenę i zewnętrzną ocenę wpływu snów. yskusja W niniejszym badaniu zbadano, jak wskaźniki dwóch form nieuwagi - wędrówki umysłu i rozproszenia uwagi - różnią się w zależności od środowiska, tj. Niekontrolowanego środowiska naturalnego i kontrolowanego środowiska laboratoryjnego. Nasze wyniki sugerują, że ogólne wskaźniki nieuwagi są podobne, gdy ktoś przebywa na zewnątrz w dynamicznym świecie rzeczywistym lub w kontrolowanym laboratorium, ale istnieją różnice w tym, czy nieuwaga przejawia się jako błądzenie umysłu, czy jako rozproszenie. Chociaż nie było różnic między błądzeniem umysłu a rozproszeniem uwagi w laboratorium (zbieżne z Robison i Unsworth, 2015), uczestnicy na zewnątrz zgłaszali więcej rozproszenia niż wędrówki umysłu (zbieżne z codziennymi badaniami z dzienników: Unsworth, Brewer, & Spillers, 2012; Unsworth i McMillan, 2017). Drugim celem było zbadanie, czy błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi w różny sposób wpływają na wydajność pamięci. Zgodnie z przewidywaniami wskaźniki rozpraszania uwagi były wyższe, a wyniki testów pamięci były gorsze w przypadku osób na zewnątrz niż w laboratorium. Eksploracyjne analizy korelacyjne wskazują, że rozproszenie uwagi, ale nie tempo wędrówki myśli, było istotnie związane z wydajnością testów pamięci. Ta wstępna obserwacja sugeruje, że wydajność może zależeć bardziej od poziomu zewnętrznego rozproszenia niż od poziomu wędrówki umysłu, chociaż konieczne są dalsze badania z większymi próbkami korelacji, aby potwierdzić lub zaprzeczyć tej możliwości. Stosując podstawową metodologię etologii poznawczej (Kingstone i in., 2005, 2008; Smilek i in., 2006) zbadaliśmy, jak umożliwienie ludziom swobodnego kierowania swoją uwagą w codziennym środowisku wpływa na różne formy nieuwagi. Mając te dane teraz w ręku, przyszłe badania mogłyby skorzystać na bardziej kontrolowanym projekcie, w którym uczestnicy otrzymają szczegółowe instrukcje dotyczące ich zachowania poza laboratorium. Na przykład, chociaż uczestnicy zdecydowali się chodzić po budynku lub usiąść w jednym miejscu, co sugeruje, że mogą to być normatywne reakcje behawioralne, wpływ tych zachowań na uwagę można zbadać eksperymentalnie. Na przykład, można by systematycznie łączyć chodzenie i siedzenie z wizualnie cichymi i dynamicznymi ustawieniami, aby rozdzielić względny wpływ tych zmiennych na różne formy nieuwagi i ich wpływ na pamięć. Przyszła praca przyniosłaby również korzyści, gdybyśmy wyszli poza błądzenie umysłu i zewnętrzne rozpraszanie uwagi w kontekście słuchania audiobooków i zbadali nieuwagę w kontekście innych codziennych zadań, takich jak odrabianie lekcji, prowadzenie pojazdu lub przygotowywanie obiadu, podczas których ludzie często wykonują wiele zadań jednocześnie. Chociaż wcześniejsze badania dotyczyły nieuwagi w kontekście złożonych zadań, takich jak prowadzenie samochodu i rzeczywiste warunki uczenia się (np. Cowley, 2013; Dingus i in., 2016; Unsworth i McMillan, 2017; Yanko i Spalek, 2013), badania te nie zbadali różnych ról błądzenia i rozpraszania umysłu. Wyjątkowy charakter audiobooków (brak polegania na motoryce lub skupieniu na oku) zachęca do wielozadaniowości i jest możliwe, że użytkownicy audiobooków mogą być bardziej podatni na rozproszenie uwagi niż zadania alternatywne, które wymagają bardziej skupionej uwagi (np. Ciche czytanie). Mając większą swobodę wykonywania zadań, jednostki mogą być w stanie przewidzieć lub wybrać sposób poruszania się po swoim otoczeniu, a tym samym zoptymalizować doświadczenie związane z wykonywaniem zadań, modulując w ten sposób konsekwencje nieuwagi. Jednym z ograniczeń niniejszego badania jest to, że nie jest jasne, w jakim stopniu zachowanie obserwowane poza laboratorium naprawdę odzwierciedla rzeczywiste zachowanie. Wielu użytkowników audiobooków zgłosiło, że zadanie nie odzwierciedlało w pełni ich „prawdziwego” słuchania audiobooków, zwracając uwagę, że podczas słuchania normalnie wykonuje się dodatkowe zadanie (np. Prowadzenie pojazdu, prace domowe itp.). Sugeruje to, że nasze niekontrolowane ustawienie poza laboratorium może nadal nie w pełni uchwycić rzeczywiste zachowanie, ponieważ brakowało naturalnych warunków, w których uczestnicy normalnie wykonaliby zadanie słuchania audiobooka. Rozsądne byłoby przeprowadzenie dalszych badań obejmujących szereg ustawień odzwierciedlających typowe konteksty słuchania audiobooków (patrz Załącznik 3). Podsumowując, motywowane niedawnymi badaniami sugerującymi, że wyniki uzyskane w laboratorium mogą nie uogólniać codziennych zachowań (Kane i in., 2017; Unsworth i Mcmillan, 2017; Wammes i Smilek, 2017), w niniejszym badaniu zbadano, w jaki sposób wędrówki umysłu i zewnętrzne czynniki rozpraszające różnią się między dynamicznym otoczeniem poza laboratorium a kontrolowanym miejscem w laboratorium. Zgodnie z Unsworth i współpracownikami (Robison i Unsworth, 2015; Unsworth i McMillan, 2014; Unsworth, McMillan, Brewer i Spillers, 2012), obecne badanie potwierdza odkrycie, że błądzenie umysłu i zewnętrzne rozpraszanie to dwa wyjątkowe rodzaje niepowodzeń uwagi . Co więcej, podział nieuwagi zależy od środowiska: rozproszenie było doświadczane częściej niż umysł błądzący poza laboratorium, podczas gdy współczynniki rozproszenia i wędrówki umysłu były równoważne wewnątrz la boratory. Ponadto wydajność pamięci była gorsza na zewnątrz niż w laboratorium. Podsumowując, niniejsze badanie sugeruje, że badania prowadzone w środowisku laboratoryjnym mogą nie odzwierciedlać rzeczywistego wpływu dynamicznych, rzeczywistych środowisk na nieuwagę i zachowanie uwagi. Uwagi 1. Zdajemy sobie sprawę, że raporty mają częściowo charakter ipsatywny, biorąc pod uwagę trzy opcje wymuszonego wyboru (błądzenie umysłu, rozproszenie uwagi, wykonywanie zadań). Niemniej jednak podjęliśmy decyzję a priori, aby skoncentrować naszą analizę na różnicach między typami nieuwagi i tym samym postępować zgodnie z protokołem podobnych analiz (Robison i Unsworth, 2015; Unsworth i McMillan, 2014) Bibliografia Banbury, S., & Berry, D. C. (1998). Zakłócanie zadań biurowych przez mowę i hałas biurowy. British Journal of Psychology, 89 (3), 499–517. https://doi.org/10.1111/j.2044-8295.1998.tb02699.x. Artykuł Google Scholar Cheyne, J.A., Carriere, J.S.A. i Smilek, D. (2006). Roztargnienie: zaniki świadomości i codzienne niepowodzenia poznawcze. Świadomość i poznanie, 15 (3), 578–592. Artykuł Google Scholar Cowley, J. A. (2013). Typy myślenia poza zadaniami i spadki wydajności podczas symulowanej jazdy samochodem; Rodzaje myślenia poza zadaniami i spadki wydajności podczas symulacji jazdy samochodem, doroczne zebranie Towarzystwa Czynników Ludzkich i Ergonomii (str. 1214–1218). https://doi.org/10.1177/1541931213571270. Google Scholar Dingus, T. A., Guo, F., Lee, S., Antin, J. F., Perez, M., Buchanan-King, M.,… Horrey, W. J. (2016). Czynniki ryzyka wypadku kierowcy i ocena częstości występowania na podstawie danych z jazdy naturalistycznej. PNAS, 113 (10), 2636–2641. Artykuł Google Scholar Dixon, P. i Li, H. (2013). Wędrowanie umysłem w rozumieniu tekstu w warunkach podwójnego zadania. Frontiers in Psychology, 4 (OCT), 1–14. https://doi.org/10.3389/fpsyg.2013.00682. Artykuł Oceny uwagi
ANOVA 2 × 2 między-wewnątrz oceniała, czy stan (wewnątrz lub na zewnątrz) wpłynął na wędrówkę umysłu lub na wskaźniki rozproszenia. (1, 63) = 0,003, p = 0,96. Nie zaobserwowano również wewnątrz-osobowego efektu głównego typu raportu, F (1, 63) = 2,30, p = 0,14. Jednak interakcja ujawniła, że różnice między określonymi wskaźnikami nieuwagi (tj. Rozproszenie uwagi lub błądzenie umysłowe) różniły się w zależności od stanu, F (1, 63) = 6,75, p = 0,012. Rysunek 1b ilustruje uzupełniające, sparowane testy t, które wskazują, że wskaźniki błądzenia i rozproszenia umysłu nie różniły się dla osób Wewnątrz, t (33) = 0,57, p = 0,57, d = 0,099; jednak uczestnicy Outside zgłaszali znacznie większą nieuwagę spowodowaną rozproszeniem niż błądzenie umysłu, t (30) = 4,41, p <0,001, d = 0,81. Ryc.1 rysunek 1 a Wykresy skrzypcowe wskazujące gęstość rozkładu nieuwagi w różnych warunkach. b Wykresy skrzypcowe wskazujące gęstość rozkładów typu nieuwagi w różnych warunkach Obraz w pełnym rozmiarze Wydajność testu pamięci Wystąpiła istotna różnica w pamięci opartej na stanie, tak że osoby Wewnątrz radziły sobie znacznie lepiej niż osoby Na zewnątrz, t (59,33) = 2,78, p = 0,007, d = 0,69. Skale zainteresowania, motywacji i nudy Żadne z ocen Zainteresowań, Motywacji ani Nudy nie różniły się między warunkami wewnętrznymi i zewnętrznymi; wszystkie wartości p> 0,28 (patrz tabela 1 dla statystyki opisowej). Korelacje Tabela 2 przedstawia korelacje między interesującą nas zmienną. Relacje między błądzeniem umysłu a rozproszeniem były w tym samym kierunku dla wszystkich zmiennych; jednak nie wszystkie osiągnęły znaczenie. Wskaźniki rozproszenia uwagi podczas przebywania w środku były ujemnie skorelowane zarówno z ocenami zainteresowania, jak i wydajnością pamięci, tak że zwiększone raporty o rozproszeniu były związane z niższą wydajnością testu pamięci, a także niższymi ocenami zainteresowania. Wskaźniki błądzenia umysłem podczas przebywania w środku były ujemnie skorelowane z ocenami motywacji, co sugeruje, że niższa motywacja wiąże się z częstszymi raportami o błądzeniu umysłem. Dla uczestników w warunku zewnętrznym żadna z relacji nie osiągnęła istotności statystycznej. Stosunkowo małe próbki tych korelacji wymagają, aby były one postrzegane jedynie jako odkrywcze i sugestywne. Tabela 2 Tabela korelacji w podziale na warunki Pełnowymiarowa tabela Częstotliwość odsłuchu audiobooka Na pytanie, jak często słuchają audiobooków, 24 uczestników stwierdziło „nigdy”, 28 zgłosiło, że słucha bardzo rzadko lub rzadko, siedmiu stwierdziło, że słuchają kilka razy w roku, a sześciu - raz w miesiącu lub z większą częstotliwością. W przypadku osób, które zgłaszały, że słuchały audiobooków częściej niż „Nigdy”, zapytaliśmy, czy zadanie to odzwierciedla sposób, w jaki normalnie słuchają audiobooka. Sześćdziesiąt jeden procent osób w stanie wewnętrznym (n = 23) i 56% osób w stanie zewnętrznym (n = 18) stwierdziło, że tak. Dla tych, którzy uważali, że zadanie nie odzwierciedla ich normalnego słuchania audiobooka, najczęstszym powodem było to, że podczas słuchania wykonywali coś dodatkowego (prace domowe, prowadzenie samochodu, autobus itp.). Inne zmienne Obie grupy zostały zapytane, co robią podczas słuchania audiobooka; odpowiedzi te można znaleźć w Załączniku 2. Większość osób w stanie na zewnątrz wskazywała na chodzenie po środku budynku lub siadanie, podczas gdy osoby w stanie wewnętrznym zgłaszały głównie rozglądanie się po pokoju. Uczestnicy zewnętrzni podawali również, jak długo spędzali na zewnątrz; Jednak odpowiedzi nie były wyraźnie określone jako poza laboratorium lub poza budynkiem, więc nie można było dalej oceniać tego pytania. Większość (n = 25) osób w stanie zewnętrznym stwierdziła, że nie wchodziła w interakcje z nikim, kilka (n = 5) zgłosiło krótkie interakcje, a jedna osoba zgłosiła, że rozmawiała przez 5 minut. metoda
Poniżej przedstawiamy, w jaki sposób określiliśmy wielkość naszej próby, wszystkie wykluczenia danych, wszystkie manipulacje i wszystkie pomiary w badaniu (Simmons, Nelson i Simonsohn, 2012). Uczestnicy Wielkość próby (n = 34 / grupę) określono, przeprowadzając analizę mocy przy użyciu oprogramowania G * Power (Faul, Erdfelder, Lang i Buchner, 2007). Analiza ta opierała się na uzyskaniu 90% mocy wykrywania wielkości efektu (d = 0,78) stwierdzonej u Robisona i Unswortha (2015), którzy przyjrzeli się różnicom w wędrówce umysłu i rozproszeniu uwagi w warunkach laboratoryjnych. W badaniu wzięło udział 73 studentów, 12 mężczyzn i 61 kobiet w wieku 18–42 lat (M = 21,32, SD = 3,57) z University of British Columbia. Uczestnikom wynagradzano zaliczenie kursu. Ośmiu uczestników zostało wykluczonych z analizy z powodu braku odpowiedzi (tj. Nie odpowiedzieli na wszystkie sondy), pozostawiając 34 w ustawieniu wewnętrznym (kontrolowanym) i 31 w ustawieniu zewnętrznym (niekontrolowanym). Materiały i miary Audiobook Wykorzystano 14-minutowy fragment książki Weapons of Math Destruction (O’Neil, 2016) z narracją autora. Audiobook został zaprezentowany na iPodzie Shuffle czwartej generacji z ogólną parą słuchawek. Sondy Dziesięć dźwięków zostało rozproszonych w przybliżeniu na 1–2 minuty w całej ścieżce dźwiękowej. Podczas instrukcji przedstawiono uczestnikom próbkę sondy dźwiękowej. Uczestnicy otrzymali ponumerowane arkusze odpowiedzi i odpowiedzieli na sondy dźwiękowe, zakreślając jedną z następujących opcji po każdym tonie: „Skupiam się na audiobooku”, „Rozpraszają mnie obrazy / dźwięki” i „Jestem błądzącym umysłem. ” Test pamięci Test pamięci dotyczący zawartości audiobooka został przeprowadzony za pośrednictwem ankiety internetowej Qualtrics. Test pamięci składał się z dziewięciu pytań wielokrotnego wyboru i jednego pytania z krótką odpowiedzią. Inne środki Oceny motywacji do wzięcia udziału w audiobooku i zainteresowania materiałem dokonano za pomocą pięciostopniowej skali Likerta. Nudę, jako stan braku zaangażowania, mierzono za pomocą siedmiopunktowej „Krótkiej Skali Nudy” Likerta (Struk, Carriere, Cheyne i Danckert, 2017). Uczestników zapytano również o ich doświadczenia podczas wykonywania zadania (co robili podczas słuchania, czy zadanie odzwierciedlało rzeczywiste słuchanie audiobooków i jak często słuchali audiobooków). Uczestników przypisanych do warunku zewnętrznego dodatkowo pytano, dokąd się udali, jaką część czasu spędzali na zewnątrz i czy z kimkolwiek wchodzili w interakcje (wszystkie pytania i odpowiedzi znajdują się w Załącznikach 1, 2 i 3). Wszystkie pytania były obsługiwane przez Qualtrics. Procedura Po wyrażeniu świadomej zgody uczestnicy zostali losowo przydzieleni do warunku wewnętrznego lub zewnętrznego. Uczestnicy przypisani do stanu Wewnątrz pozostawali w laboratorium na czas trwania ścieżki audiobooka, podczas gdy uczestnicy przypisani do Warunku Na zewnątrz mogli swobodnie poruszać się poza laboratorium. Włączono funkcję „blokady” iPoda, aby uczestnicy nie mogli wstrzymywać, przewijać ani pomijać ścieżki dźwiękowej. Uczestnikom warunku na zewnątrz doradzono powrót do laboratorium po usłyszeniu dziesiątej i ostatniej wędrującej sondy umysłu i udzieleniu odpowiedzi, jednocześnie kontynuując słuchanie audiobooka. Uczestnicy w stanie zewnętrznym, którzy przybyli z czasem pozostałym na ścieżce audiobooka, byli zabierani do sali testowej w celu odsłuchania pozostałej części ścieżki. Po zakończeniu ścieżki audiobooka przeprowadzono ankietę Qualtrics. Wyniki Wszystkie analizy statystyczne przedstawiono z dwustronnymi wartościami p. W przypadkach, gdy próbki nie były jednorodne, na co wskazuje test jednorodności Levene'a, podawana jest skorygowana wartość stopni swobody. Ogólną nieuwagę obliczono, sumując współczynniki błądzenia i rozproszenia uwagi. Tabela 1 przedstawia statystyki opisowe dla wszystkich mierzonych zmiennych. Abstrakcyjny
W niniejszym badaniu zbadano wpływ środowiska na zdolność zachowania uwagi i zatrzymywania informacji. Uczestnicy słuchali audiobooka w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych lub w niekontrolowanych warunkach naturalnych. Podczas słuchania audiobooka uczestnicy byli losowo zachęcani do zgłaszania swojego obecnego stanu uwagi (skupienie, błądzenie umysłu lub rozproszenie). Na koniec uczestnicy wykonali test pamięci dotyczący zawartości audiobooka. Nieuwaga (błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi) nie różniło się między tymi dwoma ustawieniami. Jednak istniało ustawienie polegające na interakcji stanu uwagi: wskaźniki rozproszenia były wyższe niż wskaźniki błądzenia umysłem poza laboratorium, podczas gdy wskaźniki nieuwagi nie różniły się w laboratorium. Wyniki testów pamięci były gorsze poza laboratorium, co sugeruje, że zwiększone rozproszenie uwagi może pogorszyć pamięć bardziej niż błądzenie umysłu. Podsumowując, dane sugerują, że błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi są różnymi rodzajami niepowodzeń uwagi, a wcześniejsze kontrolowane badania laboratoryjne mogły przecenić rolę wędrówki umysłu i nie docenić roli rozproszenia uwagi w codziennym poznawaniu. Znaczenie Codzienne zachowanie wymaga od jednostki zarządzania swoją uwagą w konkurencji zarówno ze zdarzeniami wewnętrznymi (wędrujące myśli), jak i zewnętrznymi (środowiskowymi). W życiu codziennym może wystąpić wiele nieprzewidywalnych zdarzeń zewnętrznych. Jednak w badaniach laboratoryjnych zdarzenia zewnętrzne są eksperymentalnie ograniczone. Tak więc podczas badania wewnętrznych i zewnętrznych niepowodzeń uwagi, środowisko może wpływać na zdolność kierowania uwagą. To badanie bada wpływ wędrówki umysłu i rozproszenia uwagi na czynność, którą można zmierzyć w laboratorium lub poza nim: słuchanie audiobooka. Postawiliśmy hipotezę, że uwaga zostanie przydzielona inaczej w zależności od tego, czy uczestnik słucha audiobooka w laboratorium, czy poza nim, i że ta rozbieżność uwagi wpłynie na wyniki testu pamięci. Okazało się, że chociaż ogólna nieuwaga nie różniła się w laboratorium i poza nim, na rozkład nieuwagi miało wpływ ustawienie. W szczególności błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi były takie same w laboratorium, ale rozproszenie było większe niż błądzenie umysłu poza laboratorium. Ponadto ogólna wydajność pamięci była gorsza poza laboratorium, co sugeruje, że rozproszenie uwagi może być bardziej szkodliwe dla pamięci niż błądzenie umysłu. Podsumowując, wychodząc poza typowe granice laboratorium, odkrywamy, że wcześniejsze badania laboratoryjne mogły przecenić rolę wędrówki umysłu w codziennych ludzkich działaniach i nie docenić roli rozpraszania uwagi. tło Czytając powieść w autobusie, można odwrócić uwagę od czytania i zająć się myśleniem o tym, co przygotować na kolację lub usłyszeć dzwonek telefonu w pobliżu pasażera. Takie przesunięcia uwagi mogą być skierowane do wewnątrz, w kierunku własnych myśli (tj. Wędrówki umysłu) lub na zewnątrz, w kierunku zdarzenia zewnętrznego (tj. Rozproszenia). W naszym codziennym życiu środowiska, w których przetwarzamy informacje, mogą się znacznie różnić (np. Liczba ludzi, peryferyjne obrazy i dźwięki oraz drugorzędne zadania), a te różnice mogą wpływać na utratę uwagi na różne sposoby. Niniejszy artykuł dotyczy tego, jak różne ustawienia zadań (np. Laboratorium badawcze a życie codzienne) wpływają na błądzenie umysłu, rozpraszanie uwagi i wydajność pamięci. Kiedy nasza uwaga nie jest skupiona na podstawowym zadaniu, cierpi na tym nasza zdolność do wykonania tego zadania. Zaniki uwagi wiązano zarówno z zgłaszanymi przez samych siebie błędami poznawczymi, jak i obiektywnymi, trwałymi niepowodzeniami w sprawności uwagi (Cheyne, Carriere i Smilek, 2006). Upośledzenie wydajności zaobserwowano również w przypadku określonych rodzajów zaników uwagi, tj. Błądzenia umysłu i rozproszenia uwagi. W przypadku różnych zadań (np. Ciągła uwaga, przeszukiwanie wizualne, czytanie lub oglądanie wykładów) wyższe wskaźniki błądzenia umysłu są często związane z większymi szkodami dla wydajności (np. Wolniejszy czas reakcji, większe błędy, gorsze zachowanie pamięci; Dixon i Li, 2013; Forster & Lavie, 2009; McVay & Kane, 2009; Smallwood, McSpadden i Schooler, 2008; Varao Sousa, Carriere, & Smilek, 2013). Podobnie odnotowano, że rozpraszanie uwagi negatywnie wpływa na wydajność (np. Gorsze zatrzymywanie pamięci, wolniejsze czasy reakcji; Banbury i Berry, 1998; Forster i Lavie, 2007; Reinten, Braat-Eggen, Hornikx, Kort i Kohlrausch, 2017). Naukowcy zbadali również wpływ błądzenia umysłu i rozpraszania się w ramach pojedynczego zadania oraz relacje między nimi. Stawarczyk, Majerus, Maj, Linden i D’Argembeau (2011) donoszą, że zwiększone wskaźniki wędrówki umysłu i rozproszenia uwagi podczas zadania Sustained Attention to Response były związane ze zwiększoną zmiennością odpowiedzi i błędami. Dodatkowe badania przeprowadzone przez Unsworth i współpracowników (Robison & Unsworth, 2015; Unsworth, Brewer, & Spillers, 2012; Unsworth & McMillan, 2014; Unsworth, McMillan, Brewer, & Spillers, 2012) sugeruje, że błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi są odrębnymi konstrukcjami, z rozproszeniami zakłócającymi działanie „ponad to, co jest spowodowane ogólnym zanikiem uwagi” (Unsworth i McMillan, 2014, s. 23). Podsumowując, badanie to sugeruje, że zarówno rozproszenie uwagi, jak i wędrówka umysłu wpływają na wydajność (ale patrz Olivers i Nieuwenhuis, 2005). Nie jest jednak jasne, czy efekty zaobserwowane w warunkach laboratoryjnych w pełni oddają rolę błądzenia umysłu i rozpraszania uwagi w życiu codziennym. Podczas gdy niektórzy badacze próbowali rozwiać obawy dotyczące nienaturalnych warunków laboratoryjnych, stosując mniej kontrolowane, bardziej naturalistyczne bodźce rozpraszające (np. Program telewizyjny w tle lub ścieżka dźwiękowa w restauracji; Pool, Koolstra i Voort, 2003; Robison i Unsworth, 2015), te rozpraszające są nadal ograniczone do zaplanowanych zdarzeń eksperymentalnych z ograniczonego zestawu bodźców. W życiu codziennym rozrywki są często bardziej nieprzewidywalne niż te, których doświadcza się w eksperymencie laboratoryjnym. Warto zauważyć, że niektóre badania ujawniły istotne różnice we wzorcach nieuwagi w warunkach laboratoryjnych i codziennych (Kane i in., 2017; Wammes i Smilek, 2017). Na przykład Kane i wsp. (2017) zmierzyli tempo wędrówki umysłu w laboratorium, podczas gdy uczestnicy wypełnili różne paradygmaty kontroli wykonawczej (np. Zadanie ciągłej uwagi na odpowiedź, zadanie oskrzydlenia uwagi). Wyniki te porównano z wynikami uzyskanymi w życiu codziennym przy użyciu metod próbkowania doświadczeń, w których uczestnicy odpowiadali na sondę myśli na urządzeniu ręcznym. Zaobserwowano dwa kluczowe punkty rozbieżności między wędrowaniem umysłu w laboratorium a życiem. Po pierwsze, wskaźniki wędrówek umysłu podczas zadań laboratoryjnych nie korelowały ze wskaźnikami wędrówek umysłu zebranymi podczas codziennych zadań, co prowadzi autorów do wniosku, że „jakikolwiek związek między laboratorium a ogólnymi skłonnościami do wędrowania umysłem w życiu codziennym nie jest mocny” (s. 1278). Po drugie, chociaż miary kontroli wykonawczej były związane z tempami wędrówek umysłu w laboratorium, nie były bezpośrednio związane z tempami wędrówek umysłu poza laboratorium. Rozbieżność między życiem a laboratorium jest również potwierdzona przez niedawne badanie przeprowadzone przez Unswortha i McMillana (2017), w którym uczestnicy wypełniali laboratoryjne testy zdolności poznawczych, a następnie przez tydzień zgłaszali wędrówki umysłu i rozproszenia, które miały miejsce podczas nauki lub podczas klasa. W przeciwieństwie do badań laboratoryjnych pokazujących, że błądzenie umysłu i rozproszenie uwagi negatywnie wpływają na wyniki (Banbury i Berry, 1998; Dixon i Li, 2013; Forster i Lavie, 2007; Forster i Lavie, 2009; McVay i Kane, 2009; Reinten i in., 2017; Smallwood i in., 2008; Varao Sousa i in., 2013), ich wyniki sugerują, że codzienne doniesienia o błądzeniu umysłu i rozproszeniu uwagi nie były skorelowane z laboratoryjnymi pomiarami zdolności poznawczych ani z wynikami w nauce. Warto jednak zauważyć, że w Unsworth i McMillan (2017) istniały wyjątki, zgodnie z którymi niektóre kategorie wędrówek umysłu i rozpraszania się korelowały z pomiarami w laboratorium (np. „Wędrówka umysłu z powodu braku zainteresowania” korelowała z większością funkcji poznawczych w zadania, podczas gdy „Rozproszenie uwagi z powodu głodu” nie) (zob. także Kane i in., 2017; Kane i in., 2007; Unsworth, Brewer i Spillers, 2012). Wyniki te sugerują, że negatywne konsekwencje niepowodzeń związanych z uwagą nie są bezwzględne i różnią się w zależności od zadania. Wiąże się to z ideą, że prawdziwa różnorodność i wpływ nieuwagi w codziennym środowisku mogły nie zostać uchwycone we wcześniejszych badaniach dotyczących wędrówek umysłu i rozpraszania się w laboratorium. Badania wędrówek umysłu podczas wykładów uniwersyteckich pokazują również różne wzorce wędrówek umysłu między laboratorium a środowiskiem życia. Kiedy studenci proszeni są o obejrzenie nagrań wideo wykładów w laboratorium, tempo wędrówki umysłu zwykle wzrasta wraz z postępem wykładu (Farley, Risko i Kingstone, 2013; Risko, Anderson, Sarwal, Engelhardt, & Kingstone, 2012; Wammes & Smilek, 2017). W przeciwieństwie do tego, gdy uczęszcza na wykład na żywo, wskaźniki błądzenia umysłem studentów pozostają stabilne w całym wykładzie (Wammes, Boucher, Seli, Cheyne i Smilek, 2016; Wammes & Smilek, 2017). Biorąc pod uwagę niedawne wyniki wskazujące na rozbieżność w zakresie tempa wędrówek umysłu między sytuacjami laboratoryjnymi i rzeczywistymi, ustalenie, dlaczego taka rozbieżność występuje, staje się problemem. Jedna z możliwych przyczyn rozbieżności, na której się tutaj skupiamy, dotyczy możliwości rozpraszania uwagi w laboratorium i w życiu codziennym. W laboratorium sytuacje testowe są zwykle kontrolowane, z bardzo niewielką liczbą elementów rozpraszających uwagę, które mogą wykorzystać zasoby uwagi. W rzeczywistości ustawienia laboratoryjne są specjalnie zaprojektowane, aby zmniejszyć i kontrolować rozproszenie. W takich przypadkach wędrówka umysłu jest często głównym (jeśli nie jedynym) sposobem manifestacji nieuwagi. Natomiast w świecie przyrody możliwości rozproszenia uwagi wydają się częste i różnorodne (np. Obecność innych ludzi, peryferyjne widoki i dźwięki, m.edia). W tak złożonym otoczeniu nieuwaga może wyrażać się w inny sposób niż błądzenie umysłu. Jeśli wskaźnik i wpływ nieuwagi różni się w laboratorium i świecie zewnętrznym, poprzednie badania laboratoryjne mogą nie doceniać wpływu nieuwagi na niekontrolowane środowiska. Aby określić, czy wskaźniki nieuwagi różnią się w laboratorium i poza nim, manipulowaliśmy tym, czy uczestnicy słuchali audiobooka w laboratorium (ustawienie kontrolowane), czy poza laboratorium (ustawienie niekontrolowane). Umożliwiliśmy uczestnikom swobodne poruszanie się poza laboratorium, aby zmniejszyć ograniczenia w laboratorium i wzmocnić „szum” wynikający z bogactwa percepcji lub afordancji występujących w codziennym środowisku. Wybraliśmy zadanie audiobooka z dwóch powodów: (1) błądzenie umysłu występuje często i niezawodnie w tym ustawieniu (Kopp i D’Mello, 2015; Varao Sousa i in., 2013); oraz (2) audiobook pozwala na swobodne poruszanie się, jednocześnie wykonując podstawowe zadanie słuchania. Podczas słuchania uczestnicy otrzymywali sygnał dźwiękowy, aby poinformować, czy wykonują zadanie, błądzą umysłami lub są rozproszeni. Dzięki temu projektowi moglibyśmy porównać wskaźniki błądzenia umysłu i rozproszenia uwagi w niekontrolowanym, codziennym środowisku z tymi w kontrolowanym środowisku laboratoryjnym. Decyzja o umożliwieniu uczestnikom swobodnego poruszania się poza laboratorium była zgodna z podstawową metodologią etologii poznawczej (Kingstone, Smilek, Birmingham, Cameron i Bischof, 2005; Kingstone, Smilek i Eastwood, 2008; Smilek, Birmingham, Cameron , Bischof i Kingstone, 2006). Naszym celem było najpierw odkrycie, co ludzie robią naturalnie w codziennym środowisku i jak to wpływa na funkcje poznawcze. Dlatego uczestnicy nie zostali poinstruowani, jak powinni zachowywać się poza laboratorium, spodziewając się, że dokonane wybory będą odzwierciedlać normatywne reakcje behawioralne. Przewidywaliśmy, że wskaźniki nieuwagi nie będą równoważne między życiem a środowiskiem laboratoryjnym. W szczególności przewidzieliśmy, że uczestnicy spoza laboratorium będą zgłaszać więcej przypadków rozproszenia uwagi, w stosunku do wędrówki umysłu, niż ci w laboratorium, ponieważ to pierwsze zapewnia ekspozycję na większą gamę dynamicznych bodźców. Ponieważ wędrówka umysłu jest procesem napędzanym wewnętrznie, nie mieliśmy powodu, aby przewidywać, że różne środowiska zewnętrzne będą miały wpływ na tempo wędrówki umysłu. Ponieważ Unsworth i McMillan (2014) stwierdzili, że rozpraszanie uwagi osłabia wydajność testu pamięci i że przewidzieliśmy większe rozproszenie uwagi poza laboratorium, dalej przewidywaliśmy, że wydajność testu pamięci powinna być gorsza, gdy audiobook był słuchany poza laboratorium niż w środku. Przeprowadziliśmy również analizę eksploracyjną, aby sprawdzić, czy zgłaszane przez samych siebie oceny zainteresowania, motywacji lub nudy (czynniki często skorelowane z wędrówką umysłu) były pod wpływem ustawienia zadania lub czy były powiązane z tymi miarami uwagi. Zbadaliśmy związek między dobrostanem psychicznym na jawie a wpływem na sen, mierząc nie tylko objawy złego samopoczucia, ale także różne typy i składniki dobrego samopoczucia. Co więcej, jest to pierwszy raz, kiedy PoM został zbadany jako odrębny aspekt dobrego samopoczucia w zachodniej próbie oraz w odniesieniu do treści snów. Wyniki pokazały, że kontrolując inne typy i składniki dobrego samopoczucia i złego samopoczucia, osoby z większą liczbą PoM wyrażały bardziej pozytywny wpływ w kolejnych raportach ze snów. W rzeczywistości spośród wszystkich zastosowanych miar PoM był unikalnym predyktorem pozytywnego wpływu na sen. Spośród środków złego samopoczucia tylko niepokój był związany z wpływem snu. W szczególności osoby z większą liczbą objawów lęku wyrażały bardziej negatywny wpływ w kolejnych raportach snów i oceniały swoje sny jako bardziej negatywne. Odkrycia dotyczące lęku są zgodne z wynikami wielu wcześniejszych badań w populacjach klinicznych37,39 i nieklinicznych45,46. Zatem wyniki pokazują, że aspekty złego samopoczucia i dobrego samopoczucia na jawie są w różny sposób powiązane z afektem sennym z lękiem związanym z negatywnym wpływem na sen, ale spokój ducha związany z pozytywnym wpływem na sen. Oznacza to, że nie wystarczy mierzyć tylko symptomy psychopatologii, ale dobrostan powinien być mierzony samodzielnie.
Odkrycie, że lęk i PoM były związane z afektem snu, nasuwa pytanie, co łączy te aspekty złego samopoczucia i dobrego samopoczucia oraz dlaczego dokładnie te odnoszą się do afektu snu. Lęk charakteryzuje się nadmiernym lękiem antycypacyjnym i chronicznym zmartwieniem, które ludziom trudno jest kontrolować60. Z perspektywy ewolucyjnej lęk jest funkcjonalną odpowiedzią na sytuacje zagrażające lub potencjalnie zagrażające. W rzeczywistości dość niski próg wykrywania sygnałów wskazujących na potencjalne zagrożenie jest adaptacyjny, ponieważ z perspektywy przetrwania fałszywe alarmy (wykrywanie zagrożeń, gdy ich nie ma) są mniej kosztowne niż fałszywe negatywy (brak wykrywania zagrożeń, gdy są obecne) 61. Co więcej, w środowisku, w którym zagrożenia są bardziej powszechne, adaptacyjne jest posiadanie niższego progu wykrywania zagrożeń. Jednak problemy pojawiają się, gdy system wykrywania zagrożeń jest chronicznie nadmiernie aktywowany w bezpiecznym środowisku, to znaczy, gdy organizmy nie są w stanie zmniejszyć swojego niepokoju. Tak więc w stosunkowo bezpiecznych środowiskach - którymi zazwyczaj są nasze dzisiejsze środowiska - niepokój odzwierciedla nieprawidłową samoregulację, w szczególności wpływa na rozregulowanie62. Potwierdza to szereg badań neuroobrazowych, które konsekwentnie wykazały zmienioną funkcję w sieci regionów mózgu zaangażowanych w przetwarzanie i regulację stanów afektywnych. W szczególności sugeruje się, że strukturalne i funkcjonalne interakcje między ciałem migdałowatym a regionami w środkowej korze przedczołowej (mPFC) i przedniej części zakrętu obręczy (ACC) leżą u podstaw rozregulowania afektu zarówno w lęku klinicznym, jak i nieklinicznym63. Regiony te są również aktywowane podczas snu z szybkimi ruchami gałek ocznych (REM) - fazy snu najbardziej kojarzonej ze snami - nawet w większym stopniu niż podczas czuwania64. Sugerowano, że te same psychologiczne i neurobiologiczne mechanizmy leżące u podstaw lęku w stanie czuwania są odpowiedzialne za zwiększoną negatywną emocjonalność w snach37. Jest to zgodne z teoriami symulacji snów, a zwłaszcza z teorią symulacji zagrożeń, zgodnie z którą postrzegane zagrożenia na jawie (zwiększony niepokój podczas czuwania) prowadzą do zwiększonej symulacji zagrożenia (i negatywnego afektu) w snach9. PoM charakteryzuje się wewnętrznym spokojem i harmonią, które można osiągnąć, akceptując zarówno pozytywne, jak i negatywne doświadczenia, balansując między pozytywnymi i negatywnymi stanami afektywnymi oraz kontrolując własne stany psychiczne17,29. Jako taka, wzmocniona samoregulacja wydaje się leżeć u podstaw PoM. Badanie przeprowadzone na chińskiej próbie dostarcza wstępnego potwierdzenia tego stwierdzenia65. Ponadto celem różnych interwencji psychoterapeutycznych (np. Terapia poznawczo-behawioralna) i opartych na uważności (np. Medytacja uważności) jest poprawa samoregulacji, zwłaszcza regulacji wpływu66,67,68. Co ciekawe, kilka badań na próbkach chińskich wykazało, że osoby z wyższym poziomem uważności cech również zgłaszają więcej PoM69 i że trening uważności może wzmocnić wewnętrzny spokój70. Co ważne, wykazano, że wzmocniona regulacja afektu wynikająca z interwencji psychoterapeutycznych i praktyk uważności obejmuje zmiany w tym samym obwodzie mPFC / ACC-ciało migdałowate, który leży u podstaw lęku71,72. Opierając się na powyższym, proponujemy, aby osoby z większą liczbą środków utrzymania miały ogólnie zwiększoną zdolność do samoregulacji, aw szczególności zdolność do regulacji wpływu. Biorąc pod uwagę ewolucyjną adaptacyjną funkcję negatywnego afektu, ludzie z większą liczbą PoM doświadczają negatywnego wpływu (np. Strachu), ale mogą mieć wyższy próg wykrywania zagrożenia (ze względu na czynniki środowiskowe lub osobowości) i być lepsiw stanie regulować te stany, zwłaszcza gdy nie ma bezpośredniego zagrożenia. W rzeczywistości mogą regulować pozytywny afekt jako sposób radzenia sobie z negatywnymi doświadczeniami73. Ponieważ ukryta regulacja afektu (tj. Automatyczny proces, który nie wymaga wglądu ani świadomości) opiera się na sieci obszarów mózgu aktywowanych podczas snu REM (tj. Brzuszno-przyśrodkowej PFC i brzusznego ACC) 74, osoby z większą PoM mogą wykazywać wzmocnioną regulację afektu nie tylko w stanie czuwania, ale także podczas snu. W rezultacie mogą mieć bardziej pozytywny wpływ na sny. Co ciekawe, świadome sny (tj. Sny, w których jest się świadomym śnienia) zawierają bardziej pozytywny wpływ niż sny nieświadome75 i sugeruje się, że zdolność do posiadania świadomych snów wiąże się ze zwiększoną zdolnością do regulacji afektu w stanie jawy ( i leżąca u podstaw brzuszno-przyśrodkowa aktywność PFC) 76. Dlatego twierdzimy, że podczas gdy wysoki poziom lęku charakteryzuje się relatywnie bardziej negatywnymi stanami afektywnymi zarówno w stanie czuwania, jak i podczas snu, co odzwierciedla możliwą podstawową rozregulowanie afektu; wysokie poziomy PoM charakteryzują się stosunkowo bardziej pozytywnymi stanami afektywnymi w różnych stanach świadomości, odzwierciedlając skuteczną lub adaptacyjną regulację afektu. Potrzebne są przyszłe badania, aby empirycznie przetestować tę teoretyczną propozycję. Jeśli chodzi o brak związku między wpływem snu a innymi aspektami złego samopoczucia i dobrego samopoczucia, może się zdarzyć, że opierają się one przynajmniej częściowo na odrębnych mechanizmach psychologicznych i neurobiologicznych. Na przykład, chociaż lęk i depresja są często współwystępujące i oba mogą wiązać się z dysfunkcjami w przetwarzaniu afektu, istnieją dowody na to, że różnią się one w ukrytych procesach regulacji afektu77. Co więcej, strach (zamiast smutku) i zmartwienie (zamiast ruminacji) są specyficzne dla doświadczeń sennych zgodnie z teoriami, które twierdzą, że funkcją śnienia jest wygaszanie strachu37 lub przygotowanie na przyszłe zagrożenia9. Podobnie PoM może różnić się od innych typów i składników dobrostanu, zwłaszcza w odniesieniu do procesów samoregulacji i afektywnej regulacji. Chociaż w obecnym badaniu PoM był silniej skorelowany z poznawczymi komponentami HWB i EWB, niż z afektywnymi komponentami HWB, prawdopodobnie jest koncepcyjnie odmienny od wszystkich obecnych koncepcji dobrostanu. Można zaakceptować okoliczności życiowe, nawet jeśli nie spełniają one naszych aspiracji (poznawcze komponenty HWB), zachować spokój i zadowolenie pomimo strachu lub smutku (afektywne składniki HWB) i mieć wewnętrzny spokój bez koniecznego dążenia do doskonałości (EWB) 29. Alternatywnie metodologia może częściowo wyjaśnić brak skojarzeń. W obecnym badaniu wpływ na stan czuwania mierzono tylko w jednym momencie (w ramach kwestionariusza dobrostanu po przebudzeniu). Możliwe, że gdyby codziennie mierzono pozytywny i negatywny wpływ, wyniki byłyby zgodne z wynikami wcześniejszych badań51,52,54. Również dobrostan eudajmonistyczny mierzono za pomocą Skali Kwitnienia78. Biorąc pod uwagę, że nie istnieje jedna uzgodniona konceptualizacja i operacjonalizacja ERZ, użycie różnych operacjonalizacji mogło doprowadzić do różnych ustaleń. Wyniki Wyniki obecnego badania pokazują, że pomiary na jawie są lepiej związane z wpływem na sen wyrażany w raportach snów, niż z samooceną uczestników. Ta różnica metodologiczna może więc przynajmniej częściowo wyjaśniać niespójności w literaturze badawczej. Może się zdarzyć, że w narracyjnych opisach snów osoby wybiórczo wyrażają tylko najbardziej istotne doświadczenia, które mogą się różnić w zależności od poziomu dobrego samopoczucia i złego samopoczucia. Jest to zgodne z perspektywą ewolucyjną: jeśli reakcje afektywne są ewolucyjnymi adaptacjami, które zwiększają zdolność odpowiedniego reagowania w ważnych sytuacjach, to raporty snów prawdopodobnie wyraźnie opisują wszystkie takie najważniejsze sytuacje, a także reakcje afektywne na te zdarzenia. Ponieważ nie mamy bezpośredniego dostępu do doświadczeń sennych, pozostaje otwartą kwestią, czy osoby z pewnym poziomem lęku i PoM faktycznie doświadczają swoich snów inaczej, czy też po prostu opisują lub opisują swoje doświadczenia w inny sposób. Niemniej jednak, konkretnie treść raportów ze snów może zawierać użyteczne markery zarówno psychopatologii79, jak i dobrego samopoczucia. Odkrycie, że afektywna treść raportów ze snów odzwierciedla pewne aspekty budzącego się złego samopoczucia i dobrego samopoczucia, jest zgodne z teoriami symulacyjnymi snu, zgodnie z którymi sny symulują życie na jawie80. Jednak na podstawie aktualnych badań nie można powiedzieć, czy treść ta po prostu odzwierciedla samopoczucie na jawie6,7, czy też sama w sobie spełnia określone funkcje, takie jak ćwiczenie określonych umiejętności80 lub (ponowne) przetwarzanie emocji w celu ich funkcjonowania. lepiej na jawie10,11,12,13,14. Chociaż rola snu REM w regulacji afektu na jawie zyskała poparcie4,81, możliwe funkcjeW przyszłych badaniach podłużnych i eksperymentalnych w dużej mierze pozostaje odpowiedź na wpływ snów. Co więcej, pozostaje do zbadania, w jaki sposób inne rodzaje treści snów (np. Interakcje społeczne) są powiązane zarówno z wpływem na sen, jak i samopoczuciem na jawie. Na przykład, w oparciu o niedawno zaproponowaną teorię symulacji społecznej82, sny specjalizują się w symulowaniu umiejętności i więzi społecznych, aby wzmocnić relacje społeczne w życiu na jawie. Biorąc pod uwagę większość dowodów na to, że ilość i jakość naszych relacji społecznych na jawie jest ważna dla naszego dobrego samopoczucia83, interesujące byłoby zbadanie, czy osoby, których opisy snów zawierają częstsze zachowania prospołeczne, również wykazują wyższy dobrostan na jawie, zwłaszcza PoM. Podsumowanie Podsumowując, wyniki niniejszego badania wykazały, że PoM był związany z pozytywnym wpływem na sen, podczas gdy lęk był związany z negatywnym wpływem na sen. Miary budzenia były lepiej związane z afektem wyrażanym w raportach ze snów niż z własnymi ocenami uczestników na temat ich emocjonalnych doświadczeń sennych. Jest to badanie eksploracyjne i potrzeba więcej badań z większymi i bardziej zróżnicowanymi rozmiarami prób, aby potwierdzić te ustalenia. Niemniej jednak badanie pokazuje, że wpływ snu może odzwierciedlać nie tylko pewne aspekty złego samopoczucia, ale także samopoczucia, i jako taki może służyć jako diagnostyczny lub prognostyczny wskaźnik ogólnego stanu zdrowia psychicznego. Jednak to, czy dobre samopoczucie na jawie wpływa na sen lub na sen wpływa na późniejsze samopoczucie po przebudzeniu, to pytania, które wymagają badań specjalnie zaprojektowanych w celu zbadania takich związków przyczynowych. Co ważne, badanie pokazuje, że PoM uzupełnia istniejące konceptualizacje i miary dobrostanu i może pomóc w lepszym zrozumieniu dobrostanu i jego powiązań z innymi zmiennymi. Dlatego ten aspekt dobrostanu powinien być systematycznie włączany do konceptualnych i empirycznych ram dobrostanu. metoda Uczestnicy i procedura Dane zostały zebrane w ramach większego badania58. Od uczestników wymagano, aby byli rodzimymi użytkownikami języka szwedzkiego, byli zdrowi i nie mieli żadnych diagnoz psychiatrycznych ani neurologicznych. Do badania zgłosiło się czterdziestu siedmiu bezpłatnych uczestników. Po podpisaniu świadomej zgody wypełnili internetową ankietę dobrostanu. Następnie, przez kolejne trzy tygodnie (tj. 21 dni), uczestnicy logowali się i każdego ranka po przebudzeniu zapisywali internetowy dziennik snów domowych, w którym opisywali wszystkie swoje sny i oceniali swoje doświadczenia emocjonalne w tych snach. Trzech uczestników (1 mężczyzna, 2 kobiety) zostało wykluczonych z analiz, ponieważ dostarczyli mniej niż pięć raportów o snach. Zatem ostateczna próba liczyła 44 uczestników (16 mężczyzn, 28 kobiet, Mag = 26,93, SDwiek = 5,09, zakres = 19–40 lat). Badanie zostało przeprowadzone zgodnie z Deklaracją Helsińską i zostało zatwierdzone przez Regionalną Radę Etyczną w Göteborgu w Szwecji. |
AuthorNaukowe badania i eksperymenty ArchivesCategories |